Milton Nascimento og Lô Borges (1972). Clube da Esquina

Det var på Skien vidaregåande eg først fekk ideen om å reise eit år til utlandet. Gulset var trygt, men det føltes for trygt. Sjølv om det var skummelt, måtte eg utvide horisonten. Eg kunne alltids prøve å dra til USA, tenkte eg. Men det appellerte liksom ikkje.

Heilt til eg høyrde om Christian, som hadde vore på utveksling i Brasil. Det var altså mogleg for ein 17-åring frå Skien å dra heilt til Brasil – og kome heim igjen. Eg skjønte straks at det var dit eg måtte dra.

Christian ga meg ein kassett med brasiliansk musikk. Nøye utvald brasiliansk kvalitetsmusikk. Ikkje gammal bossa nova, som eg trudde dei fleste i Brasil høyrde på. Det var musikk som går under den litt vage kategorien MPB, som står for Música Popular Brasileira. Brasiliansk, populær kvalitetsmusikk.

Milton Nascimento. Ein mann med gitar, sixpence og englestemme. Poetisk, kompleks, enkel og nydeleg musikk. Og på portugisisk. Dette språket skulle eg lære meg. Kassetten tok meg til ein plass eg visste eg måtte utforske. Eg var på veg.

Clube da Esquina.