Knausgård skriv heilt fantastisk bra, det gjer han. Og så skriv han unekteleg ganske lange bøker. Morgenstjernen er lang og tettpakka, men fengslande. Så lenge eg les kjapt, går det.

Eg blir nokså bergtatt av måten Knausgård skriv på. Alle personane i boka kjennest virkelege, som om dei skriv om seg sjølve. Og det er det som gjer det ubehageleg å lese. Eg sit heile tida med ei snikande kjensla av at det er noko som ikkje stemmer. Og det stemmer jo.