Eg oppdaga først Plínio Fernandes gjennom spelelista “Classical Motivation” på Apple Music. Coveret på albumet viser ein ung gitarist i djup konsentrasjon, i ei burgunderraud piquetskjorte med ein smakfullt matchande bakgrunn.
Namnet avslører at han er brasiliansk. Estetikken får meg til å tenke på gamle jazz og bossa nova-plater frå 50- og 60-talet. Eg får Luís Bonfá i tankane. Eller kanskje Toquinho.
Blant dei første singlane på plata er Assanhado, ein choro av Jacob do Bandolim, den brasilianske mandolinmeisteren som Ånon introduserte meg for i si tid.
«Valseana» er eit aldeles nydeleg stykke av Sérgio Assad, som Badi Assad ga ut på sitt soloalbum i 1993. Eg kjøpte den plata på platebutikken i Skien og sat med CD-spelaren og prøvde å plukka låta tone for tone. No, tretti år seinare, blir eg gjenintrodusert til låta i Plínio Fernandes sin versjon.
Eit anna spor er den nydelege arien frå Bachianas brasileiras No. 5 av Heitor Villa-Lobos, med Sheku Kanneh-Mason på cello. Ein av få cellistar som verkeleg har fått meg til å stoppe opp og lytte. Sheku og Plínio spelar óg i lag på Sheku si eiga soloplate, ein nydeleg versjon av Scarborough Fair.
Desse tankane gjer eg meg når eg les og ser den kortfatta informasjonen som er å finne i Apple Music. Eg blir nysgjerrig på denne Plínio Fernandes. Ikkje ein arketypisk klassisk musikar med kun europeiske anar, men ein ung, kul, arketypisk brasilianar.
På videoane som er lagt ut frå plateselskapet blir han intervjua om bakgrunnen hans og om plata. For ein fyr. Kloke refleksjonar om kultur, bakgrunn, tilhørigheit, representasjon innan klassisk musikk, og kor viktig det er for unge å ha førebilete som liknar dei og som dei kan kjenne seg igjen i. Det finst ikkje altfor mange melaninrike musikarar innanfor klassisk musikk, og dei få førebileta har vore viktige for han. Han fortel om samarbeidet med Sheku Kanneh-Mason og med dei andre, og om den nydelege låta «Beatriz» av Chico Buarque som er med på plata, som eitt av fleire songar frå den brasilianske populærmusikalske kanon.
Dette er heilt klart ein hardtarbeidande ung musikar med eit eksepsjonelt talent, som no tar steget ut på den globale scena, med eit utsøkt album. Ein arvtakar både etter klassiske gitaristar som Sérgio og Odair Assad, og etter bossanovagitaristar som Luis Bonfá og João Gilberto.
